Goodbye Kiwi

Eindelijk een computer, met een toetsenbord en geen idiote woord-suggesties waar je bijna niet vanaf komt. En een cursor die je kunt richten. Dus de eerdere teksten nog even doorgelopen en de meest in het ooglopende rariteiten verbeterd. Zag dat er in het tweede verslag (WOW!) een heel stuk is weggevallen. Dus wat toegevoegd ook, namelijk over Fiordland en meer naar het noorden de gletsjers.

Nog een mooie tocht naarWaipoua Forest waar er nog Kauri's staan. Immense bomen die er eeuwenlang over te doen om hun omvang te bereiken. Tane Mahuta, de vader van het woud, is de bekendste reus. Ben de statistieken alweer een beetje kwijt, maar de diameter is zo'n drie meter, de omvang kan je dan zelf uitrekenen (2pi.r) en enorm hoog. De zijtakken verdwijnen langzaam, dus uiteindelijk lijkt het op een soort paraplu op grote hoogte. Maar een jonge kauriboom, althans die we zagen was veertig jaar, ziet er "normaal" uit, meer model kerstboom. Ook een museum, gericht op kauribomen, en dan vooral hoe ze vroeger uit het bos gehaald werden, en - wederom - op settlers. Pure nostalgie. Maar ook ontzagwekkend wat een enorme inspanningen om uiteindelijk zo'n woudreus te kunnen verschepen, zeker zonder de mechanisatie van tegenwoordig. Alleen de stronk van een kauri is heel veel geld waard. Hij past nauwelijks op een vrachtwagen, en dan heb je het louter over de stronk. Of wordt getrokken door een span van meer dan 20 ossen! Sinds ergens in de jaren zestig is de boomsoort beschermd en heb je een kapvergunning nodig. Herbebossen is lastig, je kunt ze niet zomaar opkweken, zoals dennenbossen. Je hebt de hele natuurlijke omgeving nodig, en aangezien de echte grote kauri's meer dan 1000 jaar zijn, is het ook niet erg renderend. Zo blijven we steeds praten over de enorme ontbossing die hier op beide eilanden heeft plaatsgevonden. Eerst werden door de Maori bomen gekapt en verkocht aan de Australiers om er andere dingen voor terug te kopen. Nog ruilhandel. Maar sinds de Engelsen rond 1850 aan de slag gingen is er massaal ontbost en gras ingezaaid om schapen te houden. Vandaar dat het er zo bruin uitziet vanuit de lucht: een hele droge zomer, dus bruin gras. Ergens tussen de 10 en 20% van het oppervlakte is nu nog bebosd. Gelukkig is er voor de commerciele bosbouw nu een herplantingsverplcihting.

Op de terugweg naar Auckland nog een leuke rit langs de kust, met een uitstapje naar Muriwai Beach, waar een stevige branding is, vergelijkbaar met Biaritz. Vandaar dat we daar veel surfers troffen.
Zelfs nog tijd voor bezoek aan de stad. Het Maritiem Museum bekeken, en niet alleen binnen maar ook buiten in de haven volop snelle zeiljachten gezien.

En de drie leesboeken zijn uit. Geen tijd gehad voor de e-books, maar de papieren exemplaren sloten aan bij de gesprekken over economische machten. Reizen zonder John van Geert Mak, in dwarsligger formaat over de situatie in Amerika in 1960 en in 2010, omhuld met veel info. Verder Shogun van James Clavel over de Portugezen in het Japan van 1700, en ook nog een roman over het kloosterleven in Ferrara in 1570. Ook daar interessante info over macht. Veel paralellen, ook met hetgeen we in NZ hoorden en lazen.

Uiteindelijk blijken we van de 15 hoogtepunten van de Lonely Planet er 5 niet gedaan te hebben. Die tien waren al heel intens. En dan hebben we het nog niet over al die uitstapjes en panorama's die niet in de top zijn beland. Veel ervaringen rijker nemen we nu de tijd om alle indrukken te laten bezinken. Nagenieten van de foto's, van twee dvd's, van alle gedrukte info!