WOW!
Door: Jonneke
Blijf op de hoogte en volg Jonneke
27 Januari 2013 | Nieuw Zeeland, Franz Josef
Wow! Dat zeggen we steeds, zonder enige regie. Maar steeds weer komt er WOW uit onze mond. Een onverwacht prachtig uitzicht. Superlatieven schieten tekort, hoe mooi, hoe bijzonder, hoe schitterend, hoe prachtig het hier is. En het landschap verandert ook steeds, van gewoontjes, tot kaal, tot heel begroeid, heel bergachtig, heel steil, heel turquoois (water), heel ruig, en ga maar door. Een driedimensionale ansichtkaart of kalender waar je onderdeel van bent.
Na ons stads uitje, gelardeerd met bezoek aan uitverkoop bij outdoor-winkels (don had geen windstopper bij zich, voortaan vergeet ik ook een essentieel onderdeel, dan mag ik ook...) de tocht met de TranZAlpine. Een dagvullend programma, maar zeer de moeite waard. Na een vlakte, omhoog naar de Arthurs pass. Het laatste stukje heel kaal. En dan, na een tunnel naar de westkant van het gebergte, volop begroeid, en mistig koud. De enige grijze lucht die we tot nu, een week later, hebben gezien. En dat terwijl we ons inmiddels weer aan de westkant bevinden. Maar daarover later.
Maandag de eerste echte tocht met de camper, meteen een vuurdoop door omhoog een berg op, en aan de andere kant weer af natuurlijk. Naar Aratoa. Snel besloten dat we hier niet hoefden te blijven en doorgereden. Uiteindelijk op een camping aan Lake Tekapo terecht gekomen. Een camping zoals een capming bedoeld is. Ruim, rustig, schoon, bomengroepen, genoeg faciliteiten, maar vooral een fantastisch uitzicht op een turquoois meer. De volgende ochtend naar de grootste berg in de buurt, de Mount Cook. Daar een Trail gelopen van vier uur. Prachtig, en het rook er zo lekker dat ik het wel in een flesje zou willen doen. In de hitte, zonder schaduw viel het nog niet mee, maar het was werkelijk een schitterende tocht.
Onderweg gepicknickt en na enige verkoeling verdere richting zuidwest. Op de kaart stond bij een klein meertje "Rowing" dus dat moesten we even bekijken. Bleek een internationale roeibaan te zijn, waar de wk van 2011 zijn gehouden. Niet Lake Sharapiro ofzo (dat zat in mijn geheugen) maar Lake Ruataniwha. Even buiten de route een leuke camping met vooral locale, en geen campervan-volk.
Van Omarama richting Fiordland. Weer zulke afwisselende landschappen. Vlakbij Lake Manapouri vinden we een camping. Gloednieuw, veel in geïnvesteerd, maar supersaai ingericht. En ook niet echt aangegeven langs de weg of op de kaart. Er staan dan ook maar vijf campers, terwijl er wel vijftig op kunnen. Hier geen combinatie met motelkamers, bakcpackersruimtes, tenten zoals bij de andere campings (holiday parks). Deze is alleen gericht op de camperevans.
De volgende morgen vroeg op om in te schepen voor een tocht naar de Doubtfull Sound. Die dankt zijn naam aan Cook, die het twijfelachtig vond of deze inham tot iets zou leiden. Nee, dat leidt hij niet. Die andere Sounds trouwens ook niet. Nergens is een haven aangelegd of zo. Niet geschikt, geen aansluiting met het achterland. Trouwens, alles is pas na 1850 of zelfs na 1900 ontwikkeld. Na een boottocht over het meer een tochtje met een bus over de scheiding tussen meer en fjord. Hoogteverschil van 400 m (nakijken!). In elk geval pittig. We weten nu dat een fjord een inham is die is gevormd door een gletsjer, terwijl een sound een inham is die door erosie van ren rivier is uitgesleten. Zodra de volgende boot op zee kwam, de Tasmanzee, tussen NZ en Australië, begonnen de langlopende golven te zorgen voor een langzame deining, plus veel wind. Maar wat een uitzicht! Seals die op een kaal eilandje liggen te zonnen, golven die wit uiteenspatten onder een helblauwe lucht met mooi blauw water. Nog een laatste onderdeel van de trip: het bezoek aan een enorme waterkrachtcentrale. aangelegd in de jaren zeventig om vooral energie op te wekken voor aluminiumbewerking, ergens verderop in het achterland. Indrukwekkend geheel. In de jaren negentig nog twee buizen extra aangelegd, nu niet met springstof, maar met de techniek van tunnelboren die ook bij de Chunnel is gebruikt. Anders was rendement toch niet zo best (foutje in de berekeningen???).
Lang stuk langs de zelfde weg terug, maar daar merk je niet zo veel van, want de uitzichten zijn toch anders. Weer slaan we Queenstown over, de ronkende teksten overde meest extreme sportieve dingen die je kunt doen, zoals de hoogste bungyjump en zo, zijn niet aan ons besteed. We kiezen voor een kleine variatie op de aanbevolen route en komen over Mount Scott langs een riviertje de Cardriona. Krap, maar prachtig. Begrijp wel dat ze niet op een toevloed van campers zitten te wachten.... Bij Lake Wanaka weer een fraaie camping, ditmaal met een klein zwembadje met ijskoud water.
Verder noordwaarts, richting de volgende topattractie. Langs de Haast River, door de Haast Gorge. Watervallen, uitzichtpunten, korte wandelroutes en dan een brede riviermonding en de zee. Na enige tijd wordt het een kustweg, langs de rotsen, met een regenwoud zoals we dat op de eerste zondag al zagen vanuit de trein. En het het gaat maar door. We belanden op een camping die heel toepasselijk Rainforest Hoiliday Park heet in Franz Josef. Deze plek is vernoemd naar de Oostenrijkse keizer, omdat de ontdekker van gelijknamige gletscher een Oostenrijker was. Op nog geen 25 km ligt de Foxglacier, vernoemd naar zijn ontdekker, Fox.
Weer een zondag, nu lopen we richting gletsjer. Eerst Fox Glacier, daarna een wandeling rond Lake Matheson, waar je Mount Cook weer in beeld krijgt. Daar waren we dinsdag. nu is het zondag. Mount Cook ligt, bezien vanuit het westen achter de twee gletjers, meer aan de oostelijke kant van de bergrug, maar eigenlijk is het heel dicht bij elkaar. Maar je moet wel behoorlijk ver omrijden om alle drie achtereen te doen. Dat lukt niet op één dag. Vandaar dat er overal reclame is om een vliegtochtje over e.e.a. te maken!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley