Noordereiland.

Weer een half verslag verdwenen in de digitale diepte. Even buiten het toetsenbord en zoef, weg is het.
Na een stormachtige oversteek, we denken aan windkracht zes à zeven, en met wolken, regen en kou, aangekomen in Wellington. De enige camping vlakbij het centrum blijkt een parkeerplaats met sanitaire voorzieningen op het terrein van een motel te zijn, maar prima voor ons doel. Gauw met de bus naar de stad, nog net met de cablecar naar de botanische tuin. Inderdaad de moeite waard, allebei. Maar stilletjes blijven we vergelijken met Bogor, en dan is deze ook niet slecht, maar toch minder. De rozentuin daarentegen is, Engelse invloed natuurlijk, wel super.
En dan komen we onze Friezen uit Folsgeare weer tegen, zij liggen een dag voor op ons en hebben net Te Pappa gedaan. Een absolute must, raden ze ons aan. We zwerven nog wat over Queens Wharf, trendy opgeknapt met restaurantjes en zo, en bedoeld voor happenings met muziek. Maar nu nog fris en winderig. Daar zien we ook de roeivereniging, nog in een wat meer historisch gebouw, gekopieerd naar Engels model. Acht meiden zitten in een erker te puffen op een ergometer, onder leiding van hun coach. Deze man, die zelf ook Masters roeit, vertelde ons uitgebreid over de club, heel actief en betrokken, allemaal wedstrijdroeiers. Gegeten in een nautisch designrestaurant. Heerlijk.

Volgende dag is het een nationale feestdag 6 februari, ondertekening van het verdrag van Waitangi. Toevallig de dag waarop wij in Te Papa waren, een nationaal museum dat een kruising is tussen Naturalis en Volkenkunde in Leiden en het Amsterdams Historisch museum en dan nog wat. Veel gehoord en gezien over vulkanen, over de Waitangi Treaty, over de eerste setlers (bedoeld wordt daarmee niet de Maori's, maar de Engelsen) en ook nog wat kunst. En nu was er buiten op de werf een hele happening, muziek, stalletjes, een soort koninginnedag in het klein. Heel gezellig.

Na Wellington weer op weg. We staan net boven Napier aan de Pacific. Wat liggen die campings hier toch allemaal prachtig. Ook Napier is stevig getroffen foor een aardbeving, in 1935. Niet merkwaardig omdat hier voortdurend aardbevingen zijn, weten we nu. Twee tektonische platen wringen hier tegen elkaar, met nog een draaipunt onder Cook Straight. De Australische en de Pacifische schuiven over elkaar, waar bij het |Noordereiland de ene boven ligt, en bij het Zuidereiland de ander. Herbouw is in de sfeer van Art Deco gedaan, dat geeft een heel bijzonder effect.

We komen veel te praten over kolonisatie, de invloed van de Engelsen en het natuurbeheer hier, en meer in NZ in het algemeen. Voort gaan we richting Lake Taupo, het grootste, diepste, blauwe meer. Kiwi's houden van dergelijke vergelijkingen en altijd moet er een "winnaar" zijn. Alweer kamperen aan het strand, nu van dit megameer. En dat alles om die ene dagtocht te maken, die iedereen die in NZ is, moet doen. De Tongarirocrossing. Ook hier geeft iedereen die we spreken het advies om die te gaan te doen, al zal er wel een probleem zijn "due to vulcanic danger".

We zoeken een camping die het meest centraal in het park gelegen is, niet aan de rand, Whakapapa. Dat moet de meeste trefkans op een mooie tocht opleveren.Als we in Whakapapa bij het informatieontsluiting van de DoC langsgaanis er van alles, maar blijkt inderdaad alleen een deel mogelijk. Zaterdag zijn we te laat, en gaan dan maar langs de Tana falls richting twee meertjes Die waterval is leuk, veel medewandelaars. Maar verder blijkt het heel pittig, zeker in de warmte. Want het wee is alweer enige dagen heel mooi. Bij elkaar zo'n tweeënhalf uur training.

Zondag worden we om 8 uur opgehaald en afgezet aan de voet van een vulkaan, beter bekend als Mount Doom uit Lord of the Rings. De Ngauruhoe. Daar loopt de crossing over de flank richting de Southern Crater en de Red Crater. Van de carpark tot de eerste top, de South Crater gaat het van 1100 m naar 1660 m, al heel pittig. Mount Doom is 2287. Dat laatste stuk doe ik niet mee. Voor ons allebei een stevige prestatie, in deze volle zon! Gescheiden terug, waar er een samenklontering ontstaat van mensen die wachten op hun transport. Allemaal verschillende aanbieders, zelfs vanuit Taupo (ruim anderhalf uur verderop). Een gezellige drukte, velen blijken deze tocht op hun palmares te willen schrijven. Er wordt bijgehouden wie er begint, en ook wie er weer terug in de bus stapt. Een volledigheidscontrole dus. Allerlei gesprekken met andere deelnemers, met een meisje uit Nistelrooij, dat in Melbourne studeert, en met een jongen uit Slagharen die na zijn HBO bouwkunde richting Australië, NZ en Azië is getrokken. Heeft net vier maanden op een ranch gewerkt.

Na Tongariro naar Roturoa, het gebied van geisers. Nog meer thermische activiteiten. Weer een museum, ook interessant. En de Polynesian Spa, een zwembad met sulphurhoudend water van 39, 40, 41 of 42 graden naar keuze. Je kunt er heerlijk relaxen. Ook hier weer een mengsel van campermensen, Jappen en backpackers, met name Duitse backpackers.
De volgende dag nog een ondergrondse ervaring in grotten, limestone, met glimwormpjes aan het plafond. Wonderbaarlijk, de grotten van de Waitomo Caves staan niet voor niets op het toplijstje van de things to do. De wormen leven in het donker, dus ook de tocht is vooral in het donker. De grot is bereikbaar via een rivier. Dus een bootje in en naar boven kijken. Meer lichtjes dan een sterrenhemel, en heel misleidend. Je denkt dat daar de uitgang is. Zo komen onze glimmers ook aan hun eten, ze vangen met kleefdraad als een soort spinnenweb, insecten die misleid worden door het licht.

Vandaag naar het Kiwihuis. Ook de kiwi is een nachtdier. Best groot, en een makkelijke prooi. De kiwi is praktisch uitgestorven, maar in het wild zie je ze helemaal niet, omdat ze overdag in hun hol zitten te slapen. In het kiwihuis is dat nagebootst, dus in het donker zie je een enkele kiwi wat rondhoppen op zoek naar wormen. Nog vele andere zeldzame vogels, eenden, salamanders, een eldorado voor de vogelaars onder ons.
Vervolgens op weg naar het laatste onderdeel van ons wensenlijstje, de laatste kauribomen. Helaas staan die ver weg in het noorden, dus heel wat km's vandaag. Weer staan we met een fantastisch uitzicht op een uitloper van de zee, en met koeien voor ons neus. Rond Auckland regende het, maar hier schijnt de zon weer lekker fel. Don zijn verjaardag is helemaal geslaagd, met een werkelijk prachtig liber amicorum, telefoontjes van alledrie kinderen, een nog wat sms'jes. En de auto is versierd met vlaggetjes, die hij pas na drie kwartier doorhad. Maria, bedankt voor deze mega-bijdrage.