Afscheid van Zuidereiland

Morgen nemen we de Ferry over Straat Cook naar Wellington, ons eerste doel op het Noordereiland. Vandaag staan we nog op de DoC- camping aan Momorangi Bay, aan de Queen Charlotte Drive, waar we de laatste dagen staan. Even niet elke dag een stuk rijden bevalt prima.

Na de gletsjers zijn we langs die prachtige ruige kust omhoog getrokken, met hier en daar een kort uitstapje, zoals bij Pancake Rocks. Daar zijn grillige rotsformaties in de vorm van slordige stapeltjes pannenkoeken. Heel vreemd. De DoC heeft ook hier weer een leuk wandelpad uitgezet met allerlei informatie. Na een korte stop in Greymouth, waar we al eens een halfuur doorbrachten als keerpunt van de TranzAlpine, waar we getracht hebben bij THE Warehouse een wijnglas te vervangen (paste niet) hebben we gefoerageerd bij een lekker grote supermarkt. In die kleine dorpjes heb je weinig, en in elk geval geen eetbaar brood. Gangbaar is hier een product dat onder allerlei suggestieve benamingen verkocht wordt als heerlijk, maar het blijven kleffe, smakeloze vettige - en dus lang houdbare - happen. In een grote heb je ook enig Europees brood, met name stokbrood. Een redelijke poging daartoe althans.

Op naar het noorden, waar we bij Westport hebben gestaan, een stadje dat zijn bestaan in economische zin ontleent aan de winning van kolen aan Carters Bay. Er zat een weg tussen, maar eigenlijk had je het gevoel aan het strand te staan. Wat een rust en ruimte. Wel een duidelijke trekkerscamping, nog steeds weinig native kiwi's. Eigenlijk troffen we die alleen een week eerder in Omarama, toen we iets van de route afweken. Ook nu staan we op een meer door natives bezette camping. Veel leuker. Tijdens de afwas of zomaar komen we uitgebreid in gesprek. Zo weten we nu wat GST is (vergelijkbaar met de BTW, Goods en Services Tax), en kregen een uitgebreid verhaal over de ervaringen van onze buren, die uit Christchurch komen.
Na de kust via weer zo'n prachtige gorge, ditmaal de Bullergorge. Doel was ergens in de buurt van het Abel Tasman National Park. Aan de rand, in Marahau, hebben we een paar dagen gestaan. Met de watertaxi afgezet en teruglopen over het Tasman Coastal Track. Eerste stuk kiezen voor een "low tide" oversteek of omlopen. Uiteraard, hoewel het ongeveer halverwege eb en vloed was, toch oversteken. Net wadlopen! Tot onze taille ongeveer. Beter dan onze buren, Friezen uit Folsgeare nota bene. Die waren tot hun schouders nat een dag later. En ook na twee uur weer droog. Dan de wandeling zelf. Eerst stevig stijgen, tot zo'n 75 à 100m boven waterniveau. Maar dan een prachtig pad langs de bergen slingerend, met schitterende uitzichten, en bijna steeds beschaduwd. Dat mag ook wel want het is hier bloedheet. Ongetwijfeld geen 45 graden zoals in Australië, maar toch heel warm. En het gat in de ozonslaag zorgt ervoor dat het behoorlijk fel brandt. Niet dat er veel zonnebrandmiddelen te koop zijn, nivea factor 30 of 50, en nog een onbekend merk met repelend erin, dus meteen tegen de alom aanwezige muggen enzo. Vooral zandvliegen komen veel voor. Lekgebeten, meer dan 50 keer pp. En een jeuk! Dagenlang blijft het hangen. Maar het drukt de pret niet, we genieten volop.

Na Abel Tasman richting de Marlborough Sound, vergelijkbaar, ook qua track. Maar hier heb je tegenover het schiereiland met de track, de Queen Charlotte drive, waar je vanuit de auto een fabuleus en wisselend uitzicht op de fjord hebt. Vandaag zouden we een dagwerk van de QC-track doen, maar voor het eerst in vijftien dagen regent het. En dat terwijl het aan de immer natte westkust steeds droog was! Onze Friezen stonden ook hier, en doen een vergelijkbaar programma. Zij hadden wel vandaag de boot, dat is nog het beste met dit weer. Wij zitten lekker te lezen, zonder dat we nat worden. Heel wat comfortabeler in zo'n campervan dan in een tentje in de regen!
Van de soortgenoten die NZ "doen" valt de verdeling over de landen van herkomst op. Gelet op alle verhalen in NL hadden we een hoog gehalte Nederlanders verwacht, maar het blijkt gelijkelijk verdeeld over Frans, Zwitsers, Duits, Skandinavisch of Hollands.
Onderweg nog voor het eerst ongeveer een alternatief voor de hoofdweg kunnen nemen, de Queen Victoria Rd. De naamgeving is hier in het algemeen uiterst simpel. Of vernoemd naar de persoon die het eerste daar kwam, ontdekte, ontwikkelde, of vernoemd naar historische figuren. De huizen lijken niet meer op die bij Toronto, maar zijn ook nog wel heel Engels. Vooral in deze streek. Ook veel Schotse namen. Hoewel iedereen spreekt van de vele Hollands of Friese immigranten, zijn die nauwelijks herkenbaar in de naamgeving, ook niet van de boerderijen. Wel veel koeien, ook de ons zo bekend Frysian Holsteiner, maar geen megastallen. Ze lopen in ruime weidegebieden, met hier en daar nog een boom.
Verder zijn er hele kale bergen, en zie je ook af en toe herbebossing. In 1989 blijkt er een verdrag gesloten te zijn, het Tasman akkoord, dat verplicht tot herbebossing. Maar dank zij het grootschalige karakter van de bosbouw, is ook de ontbossing grootschalig geweest en is nog niet alles weer groen. Ook dat Department of Conservation, dat zo op het oog een nuttige bijdrage levert aan het natuurbeheer, is pas in 1987 opgericht.
Om dit verslag niet wederom kwijt te raken, omdat mijn digitale tijd van 60 minuten erop zit, rond ik hier af.
Volgend verslag komt van het Noordereiland!